życzkach odpowiada nasze o łaciń skiemu krótkiemu o i
życzkach jest odpowiedzialna nasze o łaciń skiemu krótkiemu o i a, por. ko- 368 o — ob 0 ściół, opat, ołtarz itd. z castełłum, (stąd nasza ambicja, ambitny, od abbas, ałtare itd., nawet, przeciwdziałające » ubiegania się« o urząd), ambages, wszelkiej logice, obiecado z abece'zakręty', zgadza się i celt. amdarium, — zaś a długiemu ā, o, por. bacłus, 'sługa', istotne i dla nas, bo pacierz, łacina itd. z pater, łdtina niem. Amt, 'urząd' (amtoicać, poczt itd. Jedyna to, z wyjątkiem u, samogło ami ruskiej pamięci), to pożyczka ska, co w nagłosie, przynajmniej z celt. (Amt z ambaht, 'służba', w języku pisemnym, żadnego nie szwedz. ámbete, a z tego ruskie przybiera przydechu; w narzeczach jabieda z *jabieta, o 'intrygach', i jemu w- się dostaje, u nas i u in 'oszczerstwie'; nosówkę odrzucają, nych Słowian (np. ruskie wośm, jak np. w jakor z Anker albo Igor wostryj, itp.). Dawna pisownia z h: z Ingwar). Z różnicą nagłosową tego u hosady, ho itp., nic nie znaczy. ambh-, abh-, ubh-, trzeba porównać 0, służy wskazywaniu, zwykle nieco podobną w słowie ogień (p.). z to: oto, otóż, *oto tu«, >ot tam«; Gdy więc nasze ob z pierwotnego ludowe ośdzie; powszechne u Sło *abhi, oba z pierwotnego *abhó, wian; por rus. e w etot, 'ten'; wot, Litwa (mimo swego obu, oba') nie posiada przyimka *abi, i ma za 'tam' 01, Oh!, och!, wykrzykniki; ochać, miast niego inny: apie, api ap-, 'wykrzykiwać', w 15. i 16. wieku. jako przyimek i przedstawka (w pruob, skracane w o we złożeniach skiem parokrotne eh-, ab-, poszło przed spółgłoskami (k, g, t, d, p, z ep-, nie jest więc pierwotne); jest b, m, s, z); jako przyimek wyłącz to brakujące nam akurat ind. api, nie skrócone o, pisane nieraz ra grec. epi, łac. op (operio; ob ?). Pra zem ze słowem: obok, mniej więcej, oraz; słowiańskie obi- pojawia się u nas owszem, dawniej owszeją (z czegojako: o-; ob- i o be- (obdzierać, obe owszejki, owszejko), zwykłym sposodrzeć); obi- (jeszcze w 15 i 16. w. bem, t . j . rodzajem żeńskim, jak obichód, 'obchód'); obo-, w obowiąjedną, 'raz', cerk. wuiną, 'ciągłe'. zać, obowiązek. Zachodzi stale wa Wyraża 'mniej więcej', 'otoczenie', grec. hanie między o- i ob-: omawiać amfi, łac. ambire, 'obejść', niem. i obmawiać (dawniej bez dzisiejszej umbi, um, ind. (bez m, ; u nas) różnicy nieistotne); pisownia po abhi, abhi-tas, 'mniej więcej'. Należy do dwójna bb: obbiec, obbić, np. Re tego samego pnia, od którego na jowa, nie ustaliła się, i słusznie. stępne słowo, oba, gdzie się co do Wyjątkowo o- powstaje i z ot, od (p. tego m ta osobiście różnica postaci po ostać). wyrażenia z w- nagłosowem przy wtarza: słowiańskie bez m: oba, ale złożeniu z ob- traciły to w po b, grec. amfo, łac. ambo; ind. ubhau. bo ob w- przeistacza się w obb-, a to Lit. ma obu (prus. abai), dla to w ob-; prasłowiańskie są tylko po dzaju żeńskiego abi, jak my (Niemcy staci jak obinąć, nie obwinąć: tu mają samoczynnie bez a-: bi, przyimek, w wstawiliśmy ponownie zaledwie i goc. bat, dziś bei-de); naszemu obój,w 16. i 17. wieku, wedle zwykłego oboje, jest odpowiedzialna prus. abafenfóboje', zawinąć i t. p.; w niektórych sło